11 Eylül İkiz Kule Saldırıları ile ABD’de en üst seviyeye yükseltilen “korku endüstrisinin” en önemli enstrümanı, kuşkusuz bu dönemin küresel reel politiğinin de temelini oluşturan İslamofobiydi. Neocon yönetimin “şer ekseni” olarak tanımladığı Ortadoğu ülkelerine müdahalesini “Haçlı Saldırısı” olarak nitelemesi sıradan bir dil sürçmesi değildi elbette. Zira İslam’ın terörle eşitlendiği, ideolojik temellerini “Medeniyetler Çatışması” tezinden alan yeni bir dönem başlıyordu.
Batı’nın İslam’ı bir antitez olarak kurgulaması yeni değil. Köklerini Avrupamerkezci ve Oryantalist bakış açısından alan bu kimlik tasavvur ve tahayyülü, İslam’ı “öteki” ve “Batı karşıtı” olarak söylemsel düzeyde biteviye yeniden üretiyor. Bu, iddiasını dayandırdığı gibi “özcü” bir Batı-Doğu dikotomisinden çok, ABD’nin küresel hegemonyayı dünya üzerinde kurmasının ikna ve meşruiyet aracı olarak ortaya çıkıyor. On sekizinci yüzyılda “oryantalizm” günümüzde ise “İslamofobi” söylemleri tarafından inşa edilen bu muhayyel İslam, Edward Said’in de deşifre ettiği şekliyle bir iktidar talebinin hizmetinde kullanılıyor.
İslamofobi, 11 Eylül’den sonra söylem alanını genişletti ve yaygınlaştı. Bu saldırılar ABD’yi kendisinin sınırlarını çizdiği bir coğrafyaya ve kimliğe dair güvenlik endeksli bir dış politikayı hayata geçirme ve Amerikan halkının zihninde kritik bir yer kaplamayan bir “korkuyu”, “İslam tehdidini(!)” güncelleştirme imkânı sundu. Bunu yaparken kullandığı en etkili araç ise kitleleri etkileme gücüne sahip televizyon ve sinema yapımlarıydı.
ABD dış politikasının öncü karakolları Hollywood ve dizi endüstrisinin, bu söylemleri yaygınlaştırma ve dış operasyonlara Amerikan halkının “rızasını” imal etme amaçlı, İslamofobik öyküler üretme misyonu böylece başladı. Öyle ya yeterince korkutulan, düşmanın sinsiliğine ve gücüne inandırılan halka, ülkelerinin deniz aşırı ülkelerde ne aradığını anlatmak daha kolaydı.
Hollywood, 11 Eylül saldırılarından sonra Müslümanları terörizmle eşitleyen pek çok yapıma imza atarken, dizi sektörü de başta 24 ve Homeland gibi serilerle bu söyleme katkı sundu. Özellikle Homeland, öteki olarak kurguladığı İslam söylemiyle İslamofobi’yi Batı’nın tarihten günümüze İslam’ı ötekileştirme sürecinin çok ötesinde, nasıl pragmatik ve kullanışlı bir politik enstrümana dönüştürdüğünü en fazla açık eden yapımlardandı.
(Yazının tamamını Hayal Perdesi’nin 56. sayısında okuyabilirsiniz.)