Sinemacılar Dönemi’nin en önemli yönetmeni ve Türkiye sinemasının kurucularından Lütfi Ö. Akad, sadece çektiği kurmaca film ve belgesellerle değil, sinemaya ve sanata yaklaşımıyla da “usta” sıfatını en çok hak eden isimlerin başında geliyor. Çevresine ve mesleğine saygısıyla herkesin takdirini toplayan, çok yönlü sanatçı kimliğiyle sinema alanına pek çok yeniliği getiren Akad, meslek yaşamı boyunca yerel bir sinema dili bulmak, bunu sinemamıza yerleştirmek için çabaladı. İlk filmlerinden itibaren bu bilinçle hareket ederek, yabancı eserlerin Türkçe uyarlamalarının revaçta olduğu, birbirinin taklidinden öteye geçmeyen melodramların prim yaptığı bir dönemde piyasa koşullarından ve seyircilerin beğenilerinden çok da kopmadan kendine özgü bir sinema dili yarattı.

Bu sayıda bizler de “ustasız usta”yı saygıyla anarken, onun kariyerinde önemli anlara denk düşen klâsiklerini ele aldık. Lütfi Akad’ın meslek hayatında önemli bir yeri olan Kanun Namına, Fransız sinemasındaki Şiirsel Gerçekçilik akımının etkisinin yoğun olarak hissedildiği ve Akad’ın ilk döneminin sonlandıran Yalnızlar Rıhtımı, Yılmaz Güney’le birlikte sinemasında yeni bir sayfa açtığı Hudutların Kanunu ve Kızılırmak-Karakoyun, Türkiye sinemasının en iyi aşk filmlerinden ve sinemamızdaki yerleşik melodram kalıplarını kıran Vesikalı Yarim ve son olarak da sinemamızı en iyi ifade eden filmlerin başında gelen Göç Üçlemesi’ni tek tek ele aldık. Akad’ın filmleriyle ilgili yazılara ek olarak, 24 Aralık 2011 tarihinde Bilim ve Sanat Vakfı’nda gerçekleştirilen “Sadeliğin Derinliğinde Lütfi Ö. Akad” panelinden satır başlarını dergiye taşırken Sami Şekeroğlu ve Giovanni Scognamillo ile Akad üzerine konuştuk.